Δίνοντας μου μία λευκή τουλίπα είπες θα 'μαι πάντα εδώ.... Ο ήλιος στη μέρα σου που θα διώχνει τα σκοτάδια.... θα 'μαι ο ήλιος που ζεσταίνει και λιώνει τους πάγους της καρδιάς σου.... θα 'μαι ο ήλιος που θα φωτίζει την ψυχή σου.... Είπες.... και εγώ όλα τα χρώματα τα έβλεπα μέσα στα δικά σου μάτια και την ψυχή μου άφησα να λιαστεί στα φύλλα της λευκής τουλίπας .... και τώρα αφήνεις τον ήλιος που μου υποσχέθηκες πώς θα λάμπει για πάντα να δύσει... Τώρα από μακριά βλέπω το φώς του σιγά σιγά να χάνεται...

Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα μου λες... Μα εγώ για πάντα άφησα την ψυχή μου στα φύλλα μιας λευκής τουλίπας....

 "Θα φύγω" αυτό έλεγες πάντα... αυτό ήθελες.... να φύγεις... χωρίς βαλίτσες.... χωρίς προετοιμασία.... χωρίς προορισμό.... να μπεις σε ένα τρένο και όπως ο καπνός του φεύγει και χάνεται να φύγουν και να χαθούν όλες σου οι αναμνήσεις... ότι σε πόνεσε... ότι σε κράτησε δέσμιο έτσι να σβήσει στον αέρα και αυτό το λευκό τριαντάφυλλο που τα αγκάθια του ακόμα τρυπάνε την ψυχή σου ..

πάντα έλεγες πως θα φύγεις ... Μα δέντρο ήσουν ..... και αυτό το λευκό τριαντάφυλλο όσο και αν σε πονάει μαζοχιστικά το ποτίζεις με μνήμες μιας αγάπης νεκρής και όνειρα από αίμα... και πότε δεν θα φύγεις και ας ξέρεις πώς μόνο ένα τρένο θα σε έσωζε....

 

Σε κοιτώ που απομακρύνεσαι... μέσα μου κραυγές πόνου γδέρνουν το μυαλό και την ψυχή μου.... πώς να σε κρατήσω; πώς να κρατηθώ που δεν υπάρχει πια τίποτα... μόνο άγρια άνθη μοναξιάς φυτρώνουν εντός μου... δεν θα σε ψάξω... πλανόδιος πωλητής η ψυχή μου που σκυφτός περιμένει το θαύμα που ποτέ δεν θα έρθει ... Τίποτα πια δεν έμεινε εδώ... φευγαλέες ελπίδες πουλιά στο δέντρο της μοναξιάς με περιγελούν...

Πάλι κοιτάς τη θάλασσα... Δεν μιλάς... Ακούς... τον άνεμο να ψιθυρίζει ... Κοιτάς ....στο βάθος μία φιγούρα... κορίτσι λουσμένο στο φως... χαμόγελο που γνωρίζεις καλά χαμένο από αιώνες σου μοιάζει...

Κοιτάς... αυτό το κορίτσι όλα τα όνειρα... όλες τις ελπίδες.... όλες τις προσδοκίες.. όλα τα φόρτωσε στη βάρκα της αγάπης και με πανί την ψυχή σου ανοίχτηκε στα πέλαγα του κόσμου... χωρίς σωσίβιο κανένα... τώρα η βάρκα στέκει λαβωμένη από ανέμους και κύματα.... ξεχασμένη στα ρηχά.... δεν ψάχνεις το γιατί.... δεν έχεις φωνή και ο ψίθυρος του άνεμου γίνεται κραυγή και σε κατηγορεί... δεν ήσουν άξιος καπετάνιος... σε ξέρα έριξες την ψυχή σου...μα πώς να εξηγήσεις.... δεν έχεις φωνή.... δεν θες να έχεις φωνή και απλά κοιτάς.....

 

16/10/2024 Εις μνήμην.....

 

Πάντα λοιπόν πίστευα ότι θα σε συναντούσα ξανά κάποια στιγμή στη ζωή μου.... ότι θα ερχόταν οι ευκαιρία που θα σου έλεγα ένα καθυστερημένο κατά 27 ολόκληρα χρόνια ευχαριστώ.... Χτες έμαθα ότι δεν θα έχω ποτέ αυτή την ευκαιρία.... ότι αποφάσισες, εσύ αποφάσισες, να αφήσεις αυτό το γήινο σου ταξίδι για το αιώνιο ....

θα πρέπει να ήσουν πολύ κουρασμένος.... πολύ απογοητευμένος... πολύ πικραμένος για να πάρεις αυτή την απόφαση που δεν ταίριαζε καθόλου με τα πιστεύω σου.... δεν ξέρω πώς ήταν τα τελευταία χρόνια της ζωή σου.... δεν ξέρω πως ήταν όλη η ζωή σου, ξέρω όμως ότι αν και πάντα ήσουν ένας περίεργος τύπος ( όπως συχνά σε χαρακτήριζαν) η καρδιά σου ήταν μικρού παιδιού.... ελπίζω αυτό να μην άλλαξε στα χρόνια, λέω ελπίζω αλλα φοβάμαι ότι ίσως ήταν αυτό που σε οδήγησε σε αυτή την απόφαση.... και τώρα κενό.... Σαν να μου ξερίζωσαν βίαια από μέσα μου ένα κομμάτι από τα εφηβικά μου χρόνια νιώθω...

Μπορεί να χαθήκαμε τελείως.... να ήμασταν πια δύο ξένοι, δύο διαφορετικοί άνθρωποι όμως η χειρονομία που είχες κάνει τότε, όταν η υποτιθέμενη φίλη και κολλητή στην δύσκολη ώρα είχε εξαφανιστεί, είχε μείνει χαραγμένη στην ψυχή μου.... και ελπίζω τώρα να σε βοηθήσει και να σου δώσει τα φτερά που χρειάζεσαι.

Καλή αντάμωση Τάσο....

Γράμμα στον Νίκο

 

Πόσα χρόνια σε γνωρίζω? σίγουρα 20 ίσως και παραπάνω όλα αυτά τα χρόνια χιλιάδες τα σκαμπανευάσματα, δεν σε ερωτεύτηκα ποτέ δεν καρδιοχτύπησα μόνο μία στιγμή ένιωσα ένα μικρό τσίμπημα ζήλιας όταν μου μιλούσες για την Κατερίνα ... Δηλώνεις ερωτευμένος ότι με γουστάρεις... Στην αρχή με έπνιξες μετά λες σεβάστηκες αυτό που ήθελα και χάθηκες, και ξέρεις κάτι; ποτέ δεν βρεθήκαμε την ίδια ώρα, στην ίδια κατάσταση και στα ίδια συναισθήματα οι δυο μας... Τώρα σου γράφω αλλά δεν μου βγαίνει συναίσθημα... μόνο λόγια.... ίσως να είσαι ένας από τους ανθρώπους που αδίκησα στη ζωή μου,  όμως την καρδιά το μυαλό και τη σκέψη δεν την κάνεις κουμάντο εσύ...  Ακόμα και τις συζητήσεις μας τις τελευταίες δεν τις χάρηκα.... Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί συνεχίζεις να μου στέλνεις μηνύματα, εικόνες χωρίς να μιλάς; ναι ίσως ήμουν υπερβολική στην αντίδραση μου όσον αφορά τη φώτο της μικρής... όμως μάλλον ήταν μία αφρομή και μία επίδειξη δύναμης από μέρους μου και σε αυτό σου ζητάω συγγνώμη.... Είμαστε περίεργοι άνθρωποι και οι δύο και ίσως για αυτό να μην μπορέσαμε να ταιριάξουμε. Ίσως είναι αυτό, εγώ δεν μπόρεσα να ταιριάξω....  Νομίζω ότι θέλω να σε βγάλω από τη ζωή μου, να πετάξω κάθετι δικό σου και απλά να μείνεις μέσα στο δικό μου μυαλό.

Θυμάμαι όταν ήρθες μου είχες δώσει το ημερολόγιο σου να διαβάσω... να καταλάβω τι είμαι για σένα... να καταλάβω εσένα... ένιωσα την ανάγκη ή ποιος σωστά την υποχρέωση, να κάνω το ίδιο σε εσένα, να σου δώσω δηλαδή το ημερολόγιο αυτών των ημερών που ήσουν κοντά μου και όμως δεν ήταν ειλικρινής σαν να έπρεπε να γράψω αυτά τα συναισθήματα και όχι σαν να τα ένιωσα πραγματικά.... Λυπάμαι που το λέω αλλά έτσι είναι η πραγματικότητα και λυπάμαι πιο πολύ για μένα που θεώρησε υποχρέωση μου να σου γράψω πράγματα μακριά από την πραγματικότητα σου ζητώ συγνώμη για αυτό.

Μου απάντησες λοιπόν στο μήνυμα που σου έστειλα και απάντησή σου ήταν κλασικά παθητική όχι δεν μου κάνει πια όπως σου έγραψα δεν θέλω να παίζω σε κανένα θέατρο του παραλόγου μεγάλωσα γι αυτό καλή συνέχεια.... Μπορεί να υπάρχουν αμφιβολίες μέσα μου όμως δεν βγάζει πουθενά οπότε τις αφήνω στην άκρη... Σε ευχαριστώ για όσα μου πρόσφερες, εγώ δεν ήμουν ικανή να τα εκτιμήσω αναλόγως..  ξέρω ότι πράγμα με χαλάνε και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει για αυτό σε αποχαιρετώ μέσα μου και όσο κι αν νιώθω άσχημα, γιατί  συνεχίζεις να μου στέλνεις μηνύματα, κλείνω αυτό το κεφάλαιο.... 

Γράμμα για τον Αντώνη

 

Ένας χρόνος... ένας χρόνος που η απουσία σου μοιάζει σαν ψέμα... σαν μία κακόγουστη φάρσα... Τι να σου πρωτοπώ; Ένα κομμάτι της παιδικής ηλικίας πήρες μαζί σου... Ένα κομμάτι από το καλοκαίρι χάθηκε μαζί σου... Τι να σου πρωτοπώ; Τι  πρώτο να θυμηθώ;  Θα θυμάμαι πάντα και θα έχω μέσα μου αυτό το ευχαριστώ που μου είχες πει όταν είχα κρατήσει για λίγο τον Αναστάσιο μωρό και εσείς είχατε πάει στο νεκροταφείο, και το μωρό έκλαιγε και εγώ δεν μπορούσα να το κάνω να σταματήσει, και όταν γυρίσατε εσύ έκατσες έξω και οι γυναίκες μπήκαν μέσα, πήραν το παιδί για να το κάνουν να σταματήσει να κλαίει και είπανε:  εμείς φταίμε που της το εμπιστευτήκαμε... και εγώ έγινα χίλια κομμάτια, και πήγα να φύγω με την καρδιά πληγωμένη, άχρηστη ένιωσα... και λίγο πριν φύγω σε ακούω να μου λες ευχαριστώ που κράτησα το μωρό .... Τι να πρωτοθυμηθώ; Μόνο έδινες....  Είσαι ο πρώτος που έφυγε και αυτό πόνεσε πολύ....  αβάστακτα.... Δεν πρόλαβα να σε γνωρίσω όσο θα ήθελα ....δεν πρόλαβα να σου πω τα ευχαριστώ που θα ήθελα... Δεν έπρεπε... δεν κατανοώ το φευγιό σου... Ακόμα περιμένω το τέλος του καλοκαιριού να με πάρεις τηλέφωνο για να έρθεις..... ακόμα περιμένω να ακούσω τη φωνή σου την ημέρα της γιορτής μου, που ποτέ σου δεν την ξέχασες, και από τότε κάτι λείπει από αυτή τη μέρα.... κάτι λείπει και δεν θα ναι ποτέ ξανά ολόκληρη....  Σε πόσα πράγματα βοήθησες δεν χωράνε να ειπωθούν όλα εδώ.... Φοράω το κρεμαστό που μου έκανες δώρο σήμερα ελάχιστο φόρο τιμής μα πάνω από όλα γιατί θέλω έστω και με αυτό τον κάπως γελοίο τρόπο να σε νιώθω και να σου πω ευχαριστώ... Ξέρω ότι δεν έχει λογική αυτό που λέω αλλά νιώθω σαν να είναι ο δικός μου τρόπος να σε τιμήσω σήμερα αφού δεν έχω επιλογή για κάποιον άλλον ..... Τι μουσική άκουγες; Ποιο ήταν το αγαπημένο σου φαγητό; Τι σου άρεσε να βλέπεις στην τηλεόραση; Ποιες ταινίες προτιμούσες; Μια αγκαλιά... Γαμωτο δεν σε έκανα μια αγκαλιά...  Αν σε είχα μπροστά μου τι θα σου έλεγα:  ένα ευχαριστώ τεράστιο.... ένα σ΄ αγαπώ ακόμα πιο τεράστιο.... ένα  μου λείπεις ακόμα ακόμα πιο τεράστιο.....  Σα να ορφάνεψε ο κόσμος από φως .. από το δικό σου φως ... γιατί ήσουν μια φωτεινή ψυχή....Θα είσαι πάντα στη σκέψη μου, στην καρδιά και στο νου ... Γιατί το πέρασμα σου ήταν φως, αγάπη, έννοια και  τα έδωσες όλα απλόχερα..... Έχασε ένα στολίδι η ψυχή του κόσμου .... Κέρδισε ένα στολίδι ο ουρανός ... και εκεί που θα ' σαι μην μας ξεχνάς ...να μας προσέχεις, να μας αγαπάς και να τους χαιρετάς όλους ....  Και όπως γράφω και στο ημερολόγιο μου: Καλή αντάμωση ξάδερφε.... 

Γράμμα στον Πρίαμο

 

6 μήνες... μια ζωή.... μία κλεμμένη ζωή.... δανική.... πράγματα.... συναισθήματα που ένιωσα και μου τα  έδωσες όλα εσύ χωρίς να ξέρεις εμένα.... άλλο όνομα.... άλλος άνθρωπος.... αληθινά όμως συναισθήματα πολύ και για πολύ καιρό..... τώρα μετά από τόσα χρόνια , λέω έχει ηρεμήσει λίγο το μέσα μου . Μετανιώνω ξέρεις γιατί; Για τα ψέματα που σου είπα, γιατί θα ήθελα να σε έχω στη ζωή μου έστω και σαν φίλο. Πόσα ένιωσα κοντά σου.... Πόσα βράδια αξημέρωτα.. πόσο πάθος ... Πόσο πόθος... όλη μου η ζωή.... μα το όνειρο τελειώνει αργά  ή γρήγορα και εσύ δεν θέλεις ούτε να με ξαναδείς ούτε να μου ξαναμιλήσεις.... και δεν σε αδικώ, απόλυτα δίκιο είχες, μα να ήξερες τι ξύπνησες μέσα μου.... να ήξερες τι συναισθήματα..., τι επιθυμίες που ούτε εγώ δεν ήξερα ότι της είχα μέχρι που σε γνώρισα. Σου χρωστάω ένα τεράστιο συγγνώμη.... μόνο να ξέρεις τίποτα δεν έγινε από κακή πρόθεση... Από επιθυμία έγινε.... από επιθυμία να ζήσω έστω και έτσι στα κλεφτά μία εικονική πραγματικότητα που δεν θα ζούσα ποτέ .... Έστω και έτσι να είμαι μία άλλη....  Μια λαμπερή, ποθητή,ανεξάρτητη γυναίκα....  και έτσι έφτιαξα το ιδανικό avatar....απλά δεν ήθελα να σε χάσω και το ένα ψέμα έφερε το άλλο, η μία βλακεία την άλλη....  μπορεί να μην είχες καταλάβει τίποτα.... που θα μπορούσα να φτάσω μαζί σου; Στο άπειρο.... γιατί αυτούς τους 6 μήνες βρήκα  κάτι ιδανικό....

Το πέρασμα του χρόνου απάλυνε την πληγή... Η αποστασιοποίηση βλέπεις βοηθάει.... Αν σε είχα απέναντί μου.... αν μπορούσα να σου μιλήσω το μόνο που θα σου έλεγα είναι : μίλα μου.... μίλα μου να ακούω φωνή σου..... μίλα μου να νιώθω τα λόγια σου μέσα.....  αγκάλιασε με να χαθώ μέσα σου.... Να κολλήσω πάνω σου και να γίνω ένα μαζί σου.... . Τι υπέροχο όνομα αλήθεια ....αυτούς τους 6 μήνες έγινες ο δικός μου βασιλιάς.
Θα θελα να σε ακούσω μία ακόμα φορά, να σε ακούσω να λες  ένα γεια.... ένα τι κάνεις.... το χαμόγελό σου να ακούσω..... μα μού κλεισες στην πόρτα του παραδείσου και έχεις δίκιο.... ξανά στο λέω έχεις δίκιο.
Δίπλα σου θα μπορούσα να ζήσω όλη μου τη ζωή..... αυτό που γνώρισα ήταν ιδανικό..... αυτό που με έκανες να νιώσω ήταν απίστευτο..... ακόμα κάτι τσιμπάει μέσα λίγο.... Μέχρι και πριν από λίγο καιρό έκανα ψεύτικο προφίλ για να δώ αν είσαι  καλά μετά από 10 ολόκληρα χρόνια..... Θέλω να σαι καλά μωρό μου, μακάρι να μην είσαι μόνος σου... Να σε άκουγα θεέ μου.... να σε άκουγα για άλλη μία τελευταία φορά.... μα είναι απο τις επιθυμίες που ξέρεις ότι δεν θα γίνουν ποτέ πραγματικότητα.
Κλείνω εδώ και σου λέω μεγάλο ευχαριστώ για όσα ένιωσα, για όσα φαντάστηκα, για την έμπνευση. Και ζητάω και ένα τεράστιο συγνώμη για το ψεύτικο κόσμο μέσα που σε έβαλα χωρίς να το γνωρίζεις. Να προσέχεις μωρό μου.... να προσέχεις.... Θα ζεις μέσα μου..... Μπορεί η ένταση των συναισθημάτων, κάπως να έχει ξεθωριάσει, μα η θύμηση σου παραμένει δυνατή....

Γράμμα για το χαμομηλάκι

 

Είπα  να σου πω, να σου μιλήσω από πού να ξεκινήσω δεν ξέρω.... ήρθες σε μία στιγμή της ζωής μου που η αλήθεια είναι ότι κάλυψες ένα πολύ μεγάλο κενό.  Ήσουν ο πρώτος άνθρωπος που εγώ ζήτησα το τηλέφωνό σου για να μιλήσουμε. Ήσουν ο πρώτος άνθρωπος που ενώ ξεκίνησε με μία ερωτική εσάς η γνωριμία μας γρήγορα, απόλυτα και φυσιολογικά κατέληξε σε αυτό που έπρεπε να ήταν, μία φιλία.  Μια φιλία, μία σχέση ζωής, ανεξάρτητα από το που έχουμε φτάσει τώρα. Μου άρεσε και θαύμασα το ότι μπορούσαν να μιλήσω μαζί σου (  έτσι νόμιζα στην αρχή) για όλα τα πνευματικά θέματα και καθημερινά ταυτόχρονα. Μαζί περάσαμε πολλές καθημερινές δυσκολίες, με βοήθησες πολύ η αλήθεια είναι και σε ευχαριστώ γι αυτό, σε μία ιδιαιτέρως δύσκολη στιγμή με την μητέρα μου, με βοήθησες να δω και αλλιώς και να συμπεριφερθώ και αλλιώς απέναντί της. Μέσα από τη δική σου ματιά μπόρεσε να απαλύνει και η δική μου, και πάλι σε ευχαριστώ για αυτό. Αλήθεια νόμιζα ότι θα είμαστε μαζί μία ζωή όπου και μας έβγαζε... αυτή τη στιγμή όμως.... ξέρεις; Ίσως τελικά το θέμα να μην ήταν δικό σου, να ήταν δικό μου. Αυτά που με πειράζουνε, αυτά που με ενοχλούν μαζεύω.... μαζεύω... μαζεύω.... ίσως να τα λέω λίγο στον άλλο αλλά όταν βλέπω ότι δεν θέλει να καταλάβει, δεν θέλει να δεχτεί και δεν μπορεί να ακούσει συνεχίζω.... συνεχίζω μέχρι που εγώ δεν αντέχω. Νομίζω ένα τέτοιο κομβικό σημείο ήταν όταν σταμάτησα να επικοινωνώ. Θέλω να είσαι καλά, εύχομαι να βρεις κάποιον άνθρωπο στη ζωή σου που να είναι όλα αυτά που ζητάς. Ειλικρινά στο λέω το εύχομαι .

Όμως ξέρεις τι; Ναι, είναι κάποιες στιγμές που μου λείπεις, που θα ήθελα να σε ακούσω, να μιλήσουμε αλλά είναι πολύ λίγες αυτές οι στιγμές και περνάνε πάρα  πολύ γρήγορα γιατί θυμάμαι κάποιες άλλες στιγμές.... Ήσουν  πάντα γλυκός, τρυφερός.... ακόμα και ο τρόπος που μιλάω αυτή τη στιγμή είχε επηρεαστεί άμεσα από σένα όμως..... Ναι να πω την αλήθεια δεν ξέρω τι νοιώθω..... προσπαθώ να βγάλω κάποιο συναίσθημα και δεν μου βγαίνει..... Είμαι θυμωμένη;  Ναι, ίσως και να είμαι θυμωμένη.... ίσως περίμενα να καταλάβεις.... ίσως περίμενα αυτή τη φορά να κάνεις εσύ το πρώτο βήμα.... ίσως περίμενα.... δεν ξέρω και εγώ τι ίσως περίμενα....  Τώρα άλλαξαν όλα τα δεδομένα δεν υπάρχει καμία διάθεση ούτε δική σου ούτε δική μου να ανοίξει αυτή η πόρτα ξανά. Στεναχωριέμαι, γιατί ήθελα να είμαι πλάι σου, όμως κάποια πράγματα είναι πάνω από τις δυνάμεις μας και όταν κρίνεις το πώς νιώθει ο άλλος καλό είναι πρώτα να βουτάς τη γλώσσα στο μυαλό σου. Τι να σου πω; Δεν ξέρω.... Άδοξο τέλος..... αυτοεκπληρούμενη προφητεία..... Θυμάσαι που το έχεις πει; Κάποια στιγμή, μου είπες, θα χαθείς. Καλό βέβαια θα ήταν να σκεφτείς γιατί έγινε αυτό, πριν σκεφτείς ότι:  κοίτα είχα δίκιο τελικά. Όχι ότι φταίς εσύ μόνο, όχι... όχι.... και εγώ φταίω σίγουρα ....σκέψου όμως ρε Ισίδωρε λίγο...  Προς το παρόν δεν ξέρω αν έχω να σου πω κάτι άλλο. Να σου πω την αλήθεια δεν ξέρω αν θα χαιρόμουν αν επικοινωνούσες μαζί μου, όχι κάτι άλλο αλλά θα μου ζητούσες το λόγο και ακόμα και αν σου εξηγούσα δεν θα το δέχοσουν και απλά θα έλεγες στο τέλος:εντάξει εγώ φταίω, και αυτό εμένα δεν μου κάνει.... εμένα δεν μου κάνει πια.... Οπότε χαμομηλάκι μου εύχομαι, πραγματικά εύχομαι, να βρεις στη ζωή σου έναν υπέροχο άνθρωπο, σου αξίζει. Εγώ σαν επίλογο θα σου πω ότι ακόμα πιστεύω ότι είσαι μία από τις αδερφές ψυχές της δικής μου ψυχής που συνάντησα σε αυτή τη ζωή . Και σε ευχαριστώ πολύ για ότι μου έχεις προσφέρει. Νομίζω εδώ καλό θα ήταν να μπει μία τελεία. Η καλύτερα να μπει Η τελεία. 

Γράμμα στον captain

 

Τσουνάμι οι αναμνήσεις και με πνίγουν... και εγώ  χωρίς προστασία.... γιατί τώρα; γιατί είσαι πάλι μέσα μου; θέλω να σε πάρω τηλέφωνο... θέλω να σου στείλω μήνυμα... μα διστάζω.... δεν ξέρω αν είναι από δειλία ή απο φόβο... φόβο ότι θα έρθει η επιβεβαίωση ότι τίποτα δεν είναι όπως πριν.... και το ξέρω ότι τίποτα δεν είναι όπως πριν.... ξέρω ότι ποτέ δεν θα γίνουν όπως πριν... Προσπαθώ να σκεφτώ που έκανα λάθος, προσπαθώ να σκεφτώ που έφταιξα και εγώ, γιατί σίγουρα σε μία κατάσταση δεν φταίει ποτέ μόνο ο ένας...  Μου λείπεις αυτή είναι η αλήθεια... μου λείπεις πάρα μα πάρα πολύ... Όμως μου λείπουν οι όμορφες στιγμές που ζήσαμε, που μοιραστήκαμε δεν μου λείπει η ξεροκεφαλιά σου, ο εγωισμός σου...  Ξέρεις τι λένε; ότι στους άλλους βλέπεις τα ελαττώματα που έχεις και εσύ.... οπότε για να μπορώ να διακρίνω αυτά μάλλον τα έχω και εγώ και εκεί γίνεται η σύγκρουση, μόνο που εγώ κάποιες στιγμές κουράζομαι να καρφώνω τα νύχια μου στις σάρκα μου και να ματώνω κάθε φορά που μου λείπεις

Γιατί ήρθε το παρελθόν μπροστά μου σήμερα; Τι συμβαίνει; Δεν μπορεί η τόση ένταση του να είναι τυχαία.... Που έκανα λάθος; Που ; Σε ποια στροφή με έχασες και σε έχασα;  Ξέρω με την λογική πώς δεν θα σε βρω ξανά... έχασα... χάσαμε το δρόμο...μα η καρδιά ακόμα σε ζητά... η ψυχή ακόμα σε ψάχνει....Όπως και να έχει σε ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου  για όσα μοιραστήκαμε για τα γέλια, το κλάμα, την συγκίνηση.... για όλα όσα μου πρόσφερες σε ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ. 

Μαμά

 

2 γιορτές..... μια αγία και ένας προφήτης.... αρχή ανέκδοτου μοιάζει, από αυτά τα κρύα που δεν γελάς μένεις αποσβολωμένος με την ηλιθιότητα του.... αποσβολωμένη κ εγώ από την απίστευτα ηλίθια ταχύτητα που έφυγες.... 

Όχι... όχι δεν σε κατηγορώ μα....  17 της Αγίας Μαρίνας έγινε το κακό κ 20 λες κ σε πήρε στο άρμα του ο προφήτης Ηλίας κ εσύ τον ακολούθησες κ θυμάμαι γαμώτο μου μέσα να μου λες πως θα φύγεις κ να σου λέω, όταν δεν θύμωνα κ φώναζα παίρνοντας αυτή την κουβέντα σαν παραίτηση, κ εμένα που θα με αφήσεις; που θα αφήσεις το παιδί σου; κ το άφησες τελικά... το άφησες.... δεν πάλεψες... δεν θέλησες να πολεμήσεις... τον εχθρό βοηθούσες το φελέκι μου μέσα.... κ τώρα ένα μούδιασμα... ένα κενό.... το ξέρεις ότι δεν πίνω ποια ελληνικό καφέ το πρωί; Δεν μπορώ... δεν θέλω... αρνούμαι αφού δεν είσαι εδώ να τον μοιραστώ μαζί σου.... αυτή ήταν η δική μας ώρα... η δική μας στιγμή... η δική μας τελετουργία... δεν θα την μαγαρίσω μάνα μου... 

Όχι δεν σου θυμώνω που έφυγες μα ρε μάνα δεν βρήκες λόγο να παλέψεις ; δεν μπορούσες να νοιώσεις ήσουν το μωρό μου και τώρα δεν ξέρω αν ορφάνεψα από μάνα η παιδί.... γελοίο; παράξενο; δεν δίνω μια, εγώ για τώρα δεν σε έχω εδώ... όμως μάνα θα κρατήσω το χαμόγελο σου, όχι σαν νέα όχι, το απίστευτο γλυκό σου χαμόγελο που σε έκανε να λάμπεις και χωρίς δόντια που φώτιζε το χώρο και ας ήταν το χαμόγελο των 72 κ κάτι....

θα κρατήσω μάνα την τελευταία σου φωτογραφία με τον Βασιλείο σου που εσύ την ζήτησες 4-5 μέρες πριν φύγεις.

θα κρατήσω μάνα εσένα των τελευταίων χρόνων.. ολόκληρη θα σε κρατήσω μέσα μου... γύρω... μου δίπλα μου μα πάντα μάνα θα αναρωτιέμαι αυτό το «αγαπώ το λέω» που σου έλεγα κάθε βράδυ το ένιωσες ποτέ πόσο αλήθεια ήταν;; και πάνω από όλα σαν θησαυρό κρατάω την τελευταία σου λέξη πριν φύγεις όταν στο τηλέφωνο σου είπα φιλιά και απάντησες πολλά.... πολλά φιλιά μάνα μου.... πολλά .... εις το επανιδείν μά...

Σπασμένο μισοφέγγαρο

 

Σπασμένο μισοφέγγαρο

 

Μια ζωή λάτρης του φεγγαριού, μα τα φεγγάρια που είχε στην ζωή της ήταν πάντα μισά , όπως μισές…μισερές και οι χαρές …

Μισές… ποτέ ολόκληρες και δεν φτάνει αυτό … ήταν και σπασμένες…με ρωγμές … διάτρητες.. και ποτέ δεν βαστούσαν πολύ … και με αυτό το λίγο εκείνη προσπαθούσε να φτιάξει ένα φεγγάρι ολόκληρο… μια πανσέληνο μήπως και ευχαριστηθεί λίγο το μαγικό φως η ψυχούλα της… μα έμενε πάντα με κοφτερά γυαλιά  που μάτωναν τις παλάμες της… γιατί αν δεν σου έχει τάξει η μοίρα…ο Θεός… ο διάβολος ένα ολόκληρο φεγγάρι πάντα θα πορεύεσαι με σπασμένα μισά και με το αίμα για να σε βγάζει από τις ψευδαισθήσεις σου…

κοίτα μπροστά και συνέχισε......

 

όταν μετά από ώριμη σκέψη και αφού έχεις δώσει ΜΙΑ ευκαιρία στον άλλον αποφασίζεις να τον βγάλεις από την ζωή σου μην κοιτάξεις ποτέ πίσω... όσο και αν σε πονάει... όσο και αν το πέρασμα του χρόνου μαλακώσει τις απόψεις σου κοίτα μπροστά και συνέχισε χωρίς αυτό το άτομο, όσο σημαντικό και αν υπήρξε για εσένα... αν κάνεις το λάθος και σκεφτείς ή δώσεις μια ακόμα ευκαιρία στην όποια σχέση σας η απογοήτευση και ο πόνος είναι εξασφαλισμένα γιατί ο άνθρωπος , η ουσία του δεν αλλάζει αν ο ίδιος δεν καταλάβει τι έγινε λάθος... γλύτωσε λοιπον τον εαυτό σου από αυτή την ταλαιπωρία και προχώρα....

18/9/2020 Τρίτη

 Ψάχνω στα βιβλία που έχω μα δεν με τραβάει κάτι... σήμερα πήρα να δω αν διαβάσω το Ο Χριστός ξανασταυρώνεται δεν ξέρω αν τελικά θα με τραβήξει όπως όταν το πρωτοδιάβασα αν θα βρω κάτι καινούργιο που δεν πρόσεξα πριν... λατρεύω τον Καζαντζάκη πνεύμα αλύγιστο... ανεξάρτητο ελεύθερο και ταυτόχρονα σκλαβωμένο σε πάθη που όμως έχει γνώση της σκλαβιάς του και μέσα από αυτό και  από το πείσμα του απελευθερώνεται.

17/9/2020 Δευτέρα

 δεν ξέρω... τι ψάχνω.... δεν ξέρω τι θέλω... είμαι ξανά σε αυτό το κενό να αιωρούμαι μη ξέροντας που να στραφώ... θέλω να βρω κάτι νέο να με τραβήξει...κάτι νέο να με ενθουσιάσει... νιώθω ξανά αυτό το αίσθημα ανικανοποίητου στην γνώση... θέλω να μάθω να γνωρίσω ... τι; δεν ξέρω... μόνο αυτό το αίσθημα της "γνωσιακής πείνας" ξέρω .... αν μπορούσα να αδειάσω το μυαλό και να ξεκινούσα από την αρχή... όπως έλεγε ο Σωκράτης διαγράφεις ότι νομίζεις πως ξέρεις για ένα ζητημα και ξεκινάς παρθένος... λευκός... αμόλυντος να το προσεγκίζεις .... πολύ δύσκολο να το κάνεις γιατί επαναστατεί το μυαλό και το εγώ σου ... θα διαβάσω την υπέρτατη μύηση χωρίς να είμαι σίγουρη αν είναι αυτό που ψάχνω ή θέλω την συγκεκριμένη χρονική στιγμή .

my self