Πάλι κοιτάς τη θάλασσα... Δεν μιλάς... Ακούς... τον άνεμο να ψιθυρίζει ... Κοιτάς ....στο βάθος μία φιγούρα... κορίτσι λουσμένο στο φως... χαμόγελο που γνωρίζεις καλά χαμένο από αιώνες σου μοιάζει...

Κοιτάς... αυτό το κορίτσι όλα τα όνειρα... όλες τις ελπίδες.... όλες τις προσδοκίες.. όλα τα φόρτωσε στη βάρκα της αγάπης και με πανί την ψυχή σου ανοίχτηκε στα πέλαγα του κόσμου... χωρίς σωσίβιο κανένα... τώρα η βάρκα στέκει λαβωμένη από ανέμους και κύματα.... ξεχασμένη στα ρηχά.... δεν ψάχνεις το γιατί.... δεν έχεις φωνή και ο ψίθυρος του άνεμου γίνεται κραυγή και σε κατηγορεί... δεν ήσουν άξιος καπετάνιος... σε ξέρα έριξες την ψυχή σου...μα πώς να εξηγήσεις.... δεν έχεις φωνή.... δεν θες να έχεις φωνή και απλά κοιτάς.....