Πάντα λοιπόν πίστευα ότι θα σε συναντούσα ξανά κάποια στιγμή στη ζωή μου.... ότι θα ερχόταν οι ευκαιρία που θα σου έλεγα ένα καθυστερημένο κατά 27 ολόκληρα χρόνια ευχαριστώ.... Χτες έμαθα ότι δεν θα έχω ποτέ αυτή την ευκαιρία.... ότι αποφάσισες, εσύ αποφάσισες, να αφήσεις αυτό το γήινο σου ταξίδι για το αιώνιο ....
θα πρέπει να ήσουν πολύ κουρασμένος.... πολύ απογοητευμένος... πολύ πικραμένος για να πάρεις αυτή την απόφαση που δεν ταίριαζε καθόλου με τα πιστεύω σου.... δεν ξέρω πώς ήταν τα τελευταία χρόνια της ζωή σου.... δεν ξέρω πως ήταν όλη η ζωή σου, ξέρω όμως ότι αν και πάντα ήσουν ένας περίεργος τύπος ( όπως συχνά σε χαρακτήριζαν) η καρδιά σου ήταν μικρού παιδιού.... ελπίζω αυτό να μην άλλαξε στα χρόνια, λέω ελπίζω αλλα φοβάμαι ότι ίσως ήταν αυτό που σε οδήγησε σε αυτή την απόφαση.... και τώρα κενό.... Σαν να μου ξερίζωσαν βίαια από μέσα μου ένα κομμάτι από τα εφηβικά μου χρόνια νιώθω...
Μπορεί να χαθήκαμε τελείως.... να ήμασταν πια δύο ξένοι, δύο διαφορετικοί άνθρωποι όμως η χειρονομία που είχες κάνει τότε, όταν η υποτιθέμενη φίλη και κολλητή στην δύσκολη ώρα είχε εξαφανιστεί, είχε μείνει χαραγμένη στην ψυχή μου.... και ελπίζω τώρα να σε βοηθήσει και να σου δώσει τα φτερά που χρειάζεσαι.
Καλή αντάμωση Τάσο....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου