Γράμμα για το χαμομηλάκι

 

Είπα  να σου πω, να σου μιλήσω από πού να ξεκινήσω δεν ξέρω.... ήρθες σε μία στιγμή της ζωής μου που η αλήθεια είναι ότι κάλυψες ένα πολύ μεγάλο κενό.  Ήσουν ο πρώτος άνθρωπος που εγώ ζήτησα το τηλέφωνό σου για να μιλήσουμε. Ήσουν ο πρώτος άνθρωπος που ενώ ξεκίνησε με μία ερωτική εσάς η γνωριμία μας γρήγορα, απόλυτα και φυσιολογικά κατέληξε σε αυτό που έπρεπε να ήταν, μία φιλία.  Μια φιλία, μία σχέση ζωής, ανεξάρτητα από το που έχουμε φτάσει τώρα. Μου άρεσε και θαύμασα το ότι μπορούσαν να μιλήσω μαζί σου (  έτσι νόμιζα στην αρχή) για όλα τα πνευματικά θέματα και καθημερινά ταυτόχρονα. Μαζί περάσαμε πολλές καθημερινές δυσκολίες, με βοήθησες πολύ η αλήθεια είναι και σε ευχαριστώ γι αυτό, σε μία ιδιαιτέρως δύσκολη στιγμή με την μητέρα μου, με βοήθησες να δω και αλλιώς και να συμπεριφερθώ και αλλιώς απέναντί της. Μέσα από τη δική σου ματιά μπόρεσε να απαλύνει και η δική μου, και πάλι σε ευχαριστώ για αυτό. Αλήθεια νόμιζα ότι θα είμαστε μαζί μία ζωή όπου και μας έβγαζε... αυτή τη στιγμή όμως.... ξέρεις; Ίσως τελικά το θέμα να μην ήταν δικό σου, να ήταν δικό μου. Αυτά που με πειράζουνε, αυτά που με ενοχλούν μαζεύω.... μαζεύω... μαζεύω.... ίσως να τα λέω λίγο στον άλλο αλλά όταν βλέπω ότι δεν θέλει να καταλάβει, δεν θέλει να δεχτεί και δεν μπορεί να ακούσει συνεχίζω.... συνεχίζω μέχρι που εγώ δεν αντέχω. Νομίζω ένα τέτοιο κομβικό σημείο ήταν όταν σταμάτησα να επικοινωνώ. Θέλω να είσαι καλά, εύχομαι να βρεις κάποιον άνθρωπο στη ζωή σου που να είναι όλα αυτά που ζητάς. Ειλικρινά στο λέω το εύχομαι .

Όμως ξέρεις τι; Ναι, είναι κάποιες στιγμές που μου λείπεις, που θα ήθελα να σε ακούσω, να μιλήσουμε αλλά είναι πολύ λίγες αυτές οι στιγμές και περνάνε πάρα  πολύ γρήγορα γιατί θυμάμαι κάποιες άλλες στιγμές.... Ήσουν  πάντα γλυκός, τρυφερός.... ακόμα και ο τρόπος που μιλάω αυτή τη στιγμή είχε επηρεαστεί άμεσα από σένα όμως..... Ναι να πω την αλήθεια δεν ξέρω τι νοιώθω..... προσπαθώ να βγάλω κάποιο συναίσθημα και δεν μου βγαίνει..... Είμαι θυμωμένη;  Ναι, ίσως και να είμαι θυμωμένη.... ίσως περίμενα να καταλάβεις.... ίσως περίμενα αυτή τη φορά να κάνεις εσύ το πρώτο βήμα.... ίσως περίμενα.... δεν ξέρω και εγώ τι ίσως περίμενα....  Τώρα άλλαξαν όλα τα δεδομένα δεν υπάρχει καμία διάθεση ούτε δική σου ούτε δική μου να ανοίξει αυτή η πόρτα ξανά. Στεναχωριέμαι, γιατί ήθελα να είμαι πλάι σου, όμως κάποια πράγματα είναι πάνω από τις δυνάμεις μας και όταν κρίνεις το πώς νιώθει ο άλλος καλό είναι πρώτα να βουτάς τη γλώσσα στο μυαλό σου. Τι να σου πω; Δεν ξέρω.... Άδοξο τέλος..... αυτοεκπληρούμενη προφητεία..... Θυμάσαι που το έχεις πει; Κάποια στιγμή, μου είπες, θα χαθείς. Καλό βέβαια θα ήταν να σκεφτείς γιατί έγινε αυτό, πριν σκεφτείς ότι:  κοίτα είχα δίκιο τελικά. Όχι ότι φταίς εσύ μόνο, όχι... όχι.... και εγώ φταίω σίγουρα ....σκέψου όμως ρε Ισίδωρε λίγο...  Προς το παρόν δεν ξέρω αν έχω να σου πω κάτι άλλο. Να σου πω την αλήθεια δεν ξέρω αν θα χαιρόμουν αν επικοινωνούσες μαζί μου, όχι κάτι άλλο αλλά θα μου ζητούσες το λόγο και ακόμα και αν σου εξηγούσα δεν θα το δέχοσουν και απλά θα έλεγες στο τέλος:εντάξει εγώ φταίω, και αυτό εμένα δεν μου κάνει.... εμένα δεν μου κάνει πια.... Οπότε χαμομηλάκι μου εύχομαι, πραγματικά εύχομαι, να βρεις στη ζωή σου έναν υπέροχο άνθρωπο, σου αξίζει. Εγώ σαν επίλογο θα σου πω ότι ακόμα πιστεύω ότι είσαι μία από τις αδερφές ψυχές της δικής μου ψυχής που συνάντησα σε αυτή τη ζωή . Και σε ευχαριστώ πολύ για ότι μου έχεις προσφέρει. Νομίζω εδώ καλό θα ήταν να μπει μία τελεία. Η καλύτερα να μπει Η τελεία.