Γράμμα στον captain

 

Τσουνάμι οι αναμνήσεις και με πνίγουν... και εγώ  χωρίς προστασία.... γιατί τώρα; γιατί είσαι πάλι μέσα μου; θέλω να σε πάρω τηλέφωνο... θέλω να σου στείλω μήνυμα... μα διστάζω.... δεν ξέρω αν είναι από δειλία ή απο φόβο... φόβο ότι θα έρθει η επιβεβαίωση ότι τίποτα δεν είναι όπως πριν.... και το ξέρω ότι τίποτα δεν είναι όπως πριν.... ξέρω ότι ποτέ δεν θα γίνουν όπως πριν... Προσπαθώ να σκεφτώ που έκανα λάθος, προσπαθώ να σκεφτώ που έφταιξα και εγώ, γιατί σίγουρα σε μία κατάσταση δεν φταίει ποτέ μόνο ο ένας...  Μου λείπεις αυτή είναι η αλήθεια... μου λείπεις πάρα μα πάρα πολύ... Όμως μου λείπουν οι όμορφες στιγμές που ζήσαμε, που μοιραστήκαμε δεν μου λείπει η ξεροκεφαλιά σου, ο εγωισμός σου...  Ξέρεις τι λένε; ότι στους άλλους βλέπεις τα ελαττώματα που έχεις και εσύ.... οπότε για να μπορώ να διακρίνω αυτά μάλλον τα έχω και εγώ και εκεί γίνεται η σύγκρουση, μόνο που εγώ κάποιες στιγμές κουράζομαι να καρφώνω τα νύχια μου στις σάρκα μου και να ματώνω κάθε φορά που μου λείπεις

Γιατί ήρθε το παρελθόν μπροστά μου σήμερα; Τι συμβαίνει; Δεν μπορεί η τόση ένταση του να είναι τυχαία.... Που έκανα λάθος; Που ; Σε ποια στροφή με έχασες και σε έχασα;  Ξέρω με την λογική πώς δεν θα σε βρω ξανά... έχασα... χάσαμε το δρόμο...μα η καρδιά ακόμα σε ζητά... η ψυχή ακόμα σε ψάχνει....Όπως και να έχει σε ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου  για όσα μοιραστήκαμε για τα γέλια, το κλάμα, την συγκίνηση.... για όλα όσα μου πρόσφερες σε ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ.