Μαμά

 

2 γιορτές..... μια αγία και ένας προφήτης.... αρχή ανέκδοτου μοιάζει, από αυτά τα κρύα που δεν γελάς μένεις αποσβολωμένος με την ηλιθιότητα του.... αποσβολωμένη κ εγώ από την απίστευτα ηλίθια ταχύτητα που έφυγες.... 

Όχι... όχι δεν σε κατηγορώ μα....  17 της Αγίας Μαρίνας έγινε το κακό κ 20 λες κ σε πήρε στο άρμα του ο προφήτης Ηλίας κ εσύ τον ακολούθησες κ θυμάμαι γαμώτο μου μέσα να μου λες πως θα φύγεις κ να σου λέω, όταν δεν θύμωνα κ φώναζα παίρνοντας αυτή την κουβέντα σαν παραίτηση, κ εμένα που θα με αφήσεις; που θα αφήσεις το παιδί σου; κ το άφησες τελικά... το άφησες.... δεν πάλεψες... δεν θέλησες να πολεμήσεις... τον εχθρό βοηθούσες το φελέκι μου μέσα.... κ τώρα ένα μούδιασμα... ένα κενό.... το ξέρεις ότι δεν πίνω ποια ελληνικό καφέ το πρωί; Δεν μπορώ... δεν θέλω... αρνούμαι αφού δεν είσαι εδώ να τον μοιραστώ μαζί σου.... αυτή ήταν η δική μας ώρα... η δική μας στιγμή... η δική μας τελετουργία... δεν θα την μαγαρίσω μάνα μου... 

Όχι δεν σου θυμώνω που έφυγες μα ρε μάνα δεν βρήκες λόγο να παλέψεις ; δεν μπορούσες να νοιώσεις ήσουν το μωρό μου και τώρα δεν ξέρω αν ορφάνεψα από μάνα η παιδί.... γελοίο; παράξενο; δεν δίνω μια, εγώ για τώρα δεν σε έχω εδώ... όμως μάνα θα κρατήσω το χαμόγελο σου, όχι σαν νέα όχι, το απίστευτο γλυκό σου χαμόγελο που σε έκανε να λάμπεις και χωρίς δόντια που φώτιζε το χώρο και ας ήταν το χαμόγελο των 72 κ κάτι....

θα κρατήσω μάνα την τελευταία σου φωτογραφία με τον Βασιλείο σου που εσύ την ζήτησες 4-5 μέρες πριν φύγεις.

θα κρατήσω μάνα εσένα των τελευταίων χρόνων.. ολόκληρη θα σε κρατήσω μέσα μου... γύρω... μου δίπλα μου μα πάντα μάνα θα αναρωτιέμαι αυτό το «αγαπώ το λέω» που σου έλεγα κάθε βράδυ το ένιωσες ποτέ πόσο αλήθεια ήταν;; και πάνω από όλα σαν θησαυρό κρατάω την τελευταία σου λέξη πριν φύγεις όταν στο τηλέφωνο σου είπα φιλιά και απάντησες πολλά.... πολλά φιλιά μάνα μου.... πολλά .... εις το επανιδείν μά...