Γράμμα για τον Αντώνη

 

Ένας χρόνος... ένας χρόνος που η απουσία σου μοιάζει σαν ψέμα... σαν μία κακόγουστη φάρσα... Τι να σου πρωτοπώ; Ένα κομμάτι της παιδικής ηλικίας πήρες μαζί σου... Ένα κομμάτι από το καλοκαίρι χάθηκε μαζί σου... Τι να σου πρωτοπώ; Τι  πρώτο να θυμηθώ;  Θα θυμάμαι πάντα και θα έχω μέσα μου αυτό το ευχαριστώ που μου είχες πει όταν είχα κρατήσει για λίγο τον Αναστάσιο μωρό και εσείς είχατε πάει στο νεκροταφείο, και το μωρό έκλαιγε και εγώ δεν μπορούσα να το κάνω να σταματήσει, και όταν γυρίσατε εσύ έκατσες έξω και οι γυναίκες μπήκαν μέσα, πήραν το παιδί για να το κάνουν να σταματήσει να κλαίει και είπανε:  εμείς φταίμε που της το εμπιστευτήκαμε... και εγώ έγινα χίλια κομμάτια, και πήγα να φύγω με την καρδιά πληγωμένη, άχρηστη ένιωσα... και λίγο πριν φύγω σε ακούω να μου λες ευχαριστώ που κράτησα το μωρό .... Τι να πρωτοθυμηθώ; Μόνο έδινες....  Είσαι ο πρώτος που έφυγε και αυτό πόνεσε πολύ....  αβάστακτα.... Δεν πρόλαβα να σε γνωρίσω όσο θα ήθελα ....δεν πρόλαβα να σου πω τα ευχαριστώ που θα ήθελα... Δεν έπρεπε... δεν κατανοώ το φευγιό σου... Ακόμα περιμένω το τέλος του καλοκαιριού να με πάρεις τηλέφωνο για να έρθεις..... ακόμα περιμένω να ακούσω τη φωνή σου την ημέρα της γιορτής μου, που ποτέ σου δεν την ξέχασες, και από τότε κάτι λείπει από αυτή τη μέρα.... κάτι λείπει και δεν θα ναι ποτέ ξανά ολόκληρη....  Σε πόσα πράγματα βοήθησες δεν χωράνε να ειπωθούν όλα εδώ.... Φοράω το κρεμαστό που μου έκανες δώρο σήμερα ελάχιστο φόρο τιμής μα πάνω από όλα γιατί θέλω έστω και με αυτό τον κάπως γελοίο τρόπο να σε νιώθω και να σου πω ευχαριστώ... Ξέρω ότι δεν έχει λογική αυτό που λέω αλλά νιώθω σαν να είναι ο δικός μου τρόπος να σε τιμήσω σήμερα αφού δεν έχω επιλογή για κάποιον άλλον ..... Τι μουσική άκουγες; Ποιο ήταν το αγαπημένο σου φαγητό; Τι σου άρεσε να βλέπεις στην τηλεόραση; Ποιες ταινίες προτιμούσες; Μια αγκαλιά... Γαμωτο δεν σε έκανα μια αγκαλιά...  Αν σε είχα μπροστά μου τι θα σου έλεγα:  ένα ευχαριστώ τεράστιο.... ένα σ΄ αγαπώ ακόμα πιο τεράστιο.... ένα  μου λείπεις ακόμα ακόμα πιο τεράστιο.....  Σα να ορφάνεψε ο κόσμος από φως .. από το δικό σου φως ... γιατί ήσουν μια φωτεινή ψυχή....Θα είσαι πάντα στη σκέψη μου, στην καρδιά και στο νου ... Γιατί το πέρασμα σου ήταν φως, αγάπη, έννοια και  τα έδωσες όλα απλόχερα..... Έχασε ένα στολίδι η ψυχή του κόσμου .... Κέρδισε ένα στολίδι ο ουρανός ... και εκεί που θα ' σαι μην μας ξεχνάς ...να μας προσέχεις, να μας αγαπάς και να τους χαιρετάς όλους ....  Και όπως γράφω και στο ημερολόγιο μου: Καλή αντάμωση ξάδερφε....