Δεν είχα
ποτέ εμπιστοσύνη στους άλλους, φοβόμουν… κρυβόμουν… σήκωνα τοίχοι για να με
υπερασπιστώ…
Πολλές οι
πληγές και προσπάθησα … νόμιζα ότι έτσι
θα τις κάνω ζάφτι και θα αποφύγω καινούργιες… χα πιάστηκα «κότσος»… κοινός; Την
πάτησα…
Γιατί ζωή χωρίς
πληγή δεν υπάρχει… εγώ προσπαθώντας να
με προστατεύσω - τρομάρα μου- έζησα στο περιθώριο της… κομπάρσος…και μάλιστα από
τους χειρότερους… θα μου πεις γίνεται; Πως πως γίνεται…
Τώρα λοιπόν
φίλε μου αφήνω την ψυχούλα μου να ξαποστάσει, ανοίγω την καρδιά χωρίς τερτίπια…
κατεδάφισα το τοίχος και κάθομαι τραγουδώντας στα χαλάσματα… πέρασε… λέω… σου στρώνω
κόκκινο χαλί και κάνω και διακόσμηση άμα λάχει… τώρα, αν εσύ δεν το εκτιμήσεις;
Δεν βαριέσαι… νομάδες είμαστε όλοι στην ζωή… να ‘μαστε καλά και θα βρούμε
παρακάτω άλλη όαση…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου