Τράβηξα κουπί για τα ανοικτά με όλη την δύναμη του απελπισμένου που έμεινε χωρίς ελπίδα… του διψασμένου για καθαρά νερά…
Την σκουριά της ψυχής σου δεν άντεξα άλλο … σιχάθηκα το γκρίζο σου και φεύγω για το γαλάζιο της θάλασσας και του ουρανού… να αναπνεύσω… να δω τα παιχνίδια των δελφινιών … να ακούσω το τραγούδι των κυμάτων… να…. μόνο ξέρεις κάτι; Όσο και αν πόνεσα στην δικιά σου ακτή άφησα το κλειδί της καρδιάς μου… σ’ εσένα…. γιατί έμεινε μια μαργαρίτα ολάνθιστη που ακόμα με καλεί πίσω …..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου