Το ταξίδι της
ζωής μου πάνω σε ράγες από πρέπει και μη το έκανα… μουντό… σκοτεινό το τοπίο
γύρω μου περνούσε και με τρόμαζε… άδειο… έρημο όπως η καρδιά … μα κουράγιο μου
έλεγα να κοίτα υπάρχει το φως από το ξέφωτο της αγάπης… κοίτα οι ράγες εκεί οδηγούν…
μα ακόμα μόνο από μακριά βλέπω το φως… γιατί βλέπεις υπάρχουν και ράγες που οδηγούν
στο πουθενά…και έλαχε το δικό μου τρένο αυτές να ακολουθεί στο πουθενά… στην μοναξιά…
στο τίποτα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου