Κύματα βουνά… θεριά να σε καταπιούν.. πάντα με τα
κύματα είχες να κάνεις.. από την αρχή του ταξιδιού… λες και τάχτηκες να
παλεύεις… λες και στο ‘χαν γράψει τα ‘στρα… πόσο να
αντέξεις καρδιά… μα εσύ άντεξες… πείσμωσες και πήγαινες πάντα κόντρα σε ανέμους…
δεν φοβήθηκες κανέναν ανάποδο καιρό … τους ήξερες απ’ έξω και ανακατωτά… δεν μπορούσαν να σε τρομάξουν … είχε ξεφοβηθεί η
ψυχή σου… μα τις θύελλες του έρωτα δεν άντεξες καρδιά μου … κουρέλι σε κάνανε..
αφέθηκες για πρώτη φορά και απολάμβανες
τον χαμό σου … και κατάντησες σκιά του εαυτού σου … ένα πλοίο φάντασμα…
καταραμένο στους αιώνες να περιπλανιέται … μόνο… έρημο… έχασες ότι κουράγιο
είχες να παλεύεις… νικήθηκες… μα κάτι μέσα σου ψιθυρίζει… μην χάνεσαι είναι κοντά το λιμάνι που θα σε
γιατρέψει… μην απογοητεύεσαι για όλους υπάρχει ένα τέτοιο απάνεμο λιμανάκι και το
δικό σου θα το βρεις σύντομα… κράτα γερά κοντεύεις… κράτα γερά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου