Έμαθε λοιπόν να προσπαθεί πάντα να είναι ευχάριστη, να συμβιβάζεται να μην προκαλεί μια και άκρη ποτέ δεν έβγαινε και στο τέλος έφταιγε για όλα εκείνη.
Δεν είχε την πυγμή να διεκδικήσει τίποτα … δεν ζητούσε τίποτα…και αν κάτι κάποια στιγμή απολάμβανε η ενοχή της δεν την άφηνε να το χαρεί.
Τα παιδικά της χρόνια σαν ασπρόμαυρη φωτογραφία … χωρίς χρώματα… βουβά σαν το χαρτί…
Έτσι μεγάλωσε και έτσι έμαθε να φέρεται και στις σχέσεις τις… ποτέ δεν έλεγε τι ένιωθε ,περίμενε ο άλλος να καταλάβει, ποτέ δεν ζητούσε έπαιρνε ότι της έδιναν πολλοί την χαρακτήρισαν κρύα, παγοκολόνα, εγωίστρια, κακομαθημένη… άλλοι δεν ασχολήθηκαν καν… εκείνη έπλασε ένα παραμύθι και το πίστεψε εγώ είμαι δυνατή… δεν τρέχω πίσω από κανέναν, δεν ζηλεύω, δεν έχω ανάγκη κανέναν… μα ο καθρέφτης της έδειχνε την αλήθεια και ας έκανε πως δεν έβλεπε… ένα παιδί ήταν… ένα φοβισμένο παιδί που ζητούσε απεγνωσμένα μια αγκαλιά, ένα χάδι , ένα φιλί που να μην πληγώνει… να μην την ματώνει…
Σοφία Ζαχαριουδάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου