Που είσαι; Που είναι τα ματιά σου που καθόριζαν την πορεία μου ; που είναι η αγκαλιά σου που ήταν όλα μου τα ταξίδια; Που είναι τα χέρια σου που γινόταν το απάνεμο λιμάνι μου;
Λάμπα θυέλλης η ψυχή σου … φάρος η καρδιά σου …
Μου έλεγες «είμαι εδώ»…. τώρα; «Σε όλες τις καταιγίδες θα είμαι εδώ» έλεγες…
Τώρα….. βάρκα χωρίς κουπιά… χωρίς τιμόνι…
Τώρα… πουθενά στεριά… πουθενά φως… πουθενά ελπίδα…. Βούρκος….
Σοφία Ζαχαριουδάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου