Και είναι που δεν σάλπαρες ποτέ…
Και είναι που έγινες δέντρο ενώ η καρδιά σου ήθελε να γίνεις πουλί…
Και είναι που σέρνεσαι στην γη ενώ λαχταράς τις πτήσεις..
Και είναι που έμεινες σ’ αυτήν την μίζερη στεριά αγναντεύοντας και ποθώντας τις ανοικτές θάλασσες και τα άγνωστα νερά…
Και είναι που σπατάλησες δεξιά και αριστερά τα ναύλα για το όνειρο..
Και άφησες τον φόβο, την ψευδαίσθηση μια κάποιας σιγουριάς, την αίσθηση μιας ηλίθιας ασφάλειας να γίνουν αφέντες και να αλυσοδέσουν την ψυχή σου ενώ εκείνη καιγόταν να βάλει πλώρη με ένα πειρατικό για άγνωστα νερά και νέες στεριές..
Και τώρα που μαράζωσε, που γέρασε, που έμεινε σκιά αναρωτιέσαι: τι και ποιος έφταιξε;
Σοφία Ζαχαριουδάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου