8/10/2013 Δευτέρα

Κάπου διάβασε: "αν η ελπίδα πέθαινε όταν έπρεπε θα είχαμε γλυτώσει πολλά ξενύχτια" και αναμονή πρόσθετε εκείνη.

Τι αισθανόταν; Ότι αυτό το κεφάλαιο είχε κλείσει, αυτό της έλεγε η λογική της.

Η καρδιά της έλεγε ότι ξανά άφησε να παρασυρθεί από ουτοπιστικά όνειρα αλλά σε κάποια σκοτεινή  γωνιά η ελπίδα -που λέγαμε- ζούσε ακόμα, ψυχορραγούσε μεν αλλά ήταν ζωντανή.

- Βλακείες, φωνάζει η λογική, ξέρεις ότι τελείωσε, πρέπει να τελειώσει, πρέπει να μπει ένα οριστικό τέλος .Άλλωστε , συνεχίζει μαλακώνοντας την φωνή της, δεν ήταν αυτό που ζητούσες, αξίζει όλη αυτή η αναμονή; αν όντως ήσουν κάτι θα έβρισκε χρόνο για ένα μνμ.

- Πέρα από όλα αυτά όμως, λέει η καρδιά σχεδόν ψιθυριστά, που τα ξέρω...

_ Αλλά δεν μπορείς να τα "χωνέψεις" πετιέται η λογική

- Πέρα από αυτά σου έδωσε κίνητρο να προσέξεις τον εαυτό σου, σε έκανε να νιώθεις όμορφα, σε έκανε να ονειρευτείς.

 Ωραίαααα του χρωστάς ένα ευχαριστώ, από εκεί και πέρα όμως τι; Δεν πρέπει να σώσεις ότι σώζετε, να μην πονέσεις άδικα; τι γίνετε μετά;

- Δεν ξέρω, απαντά η καρδιά, αλλά... ίσως...