Το παρελθόν ιδικά τώρα τελευταία
μου «χτυπάει» συχνά την πόρτα. Δεν είναι που με πονάει, είναι που δεν
καταλαβαίνω πως και ποιους λογαριασμούς πρέπει να κλείσω. Τι θέλουν να μου πουν
αυτά τα συγχρονιστικά γεγονότα; Όσο το σκέφτομαι νιώθω πολύ ευλογημένη με την αναπηρία
μου γιατί μου έδωσε την πολυτέλεια τον χρόνο μου να τον διαθέτω όπου και όπως εγώ
θέλω. χωρίς να τρέχω με τις καθημερινές υποχρεώσεις των απλών ανθρώπων. Μου στέρησε
πράγματα αλλά μου έδωσε και ευκαιρίες που δεν θα τις είχα αλλιώς. Με ανάγκασε
έστω και με σκληρό τρόπο να δω τα πράγματα από άλλες οπτικές γωνίες. Και όπως και
να το κάνουμε η αναπηρία είναι ένας μαγικός άγνωστος στους πολλούς κόσμος που
έχει «δράκους» και κακές «μάγισσες» (όπως κάθε μαγικός τόπος που σέβεται τον
εαυτό του) μα έχει και «νεράιδες» και «αγγέλους»., «ξωτικά» και «νάνους»ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ
ΠΟΥ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΔΩ ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΝΕΙΔΙΤΟΠΟΙΗΣΩ. Πήρα το μνμ και θα προσπαθήσω να το
θυμάμαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου