σαν σήμερα... σαν τώρα θα ερχόσουν... μα δε θα έρθεις ξανά... κ εγώ δεν πρόλαβα να σου πω πόσο σ' αγαπώ... δεν στάθηκα άξια... δεν σου μίλησα για τελευταία φορά.. να με ακούσεις... να ξέρεις... δεν περίμενα... δεν φανταζόμουν πως ήταν το τέλος... θα γυρίσεις σκεφτόμουν νικητής... τροπαιούχος μα... δεν γύρισες... νικήθηκες... άλλος ήταν ο νικητής αυτή τη φορά κ εγώ δεν ήμουν εκεί να σου κρατήσω το χέρι να σου φωνάξω μείνε... που με αφήνεις; μείνε... σε έχω απόλυτη ανάγκη... κ τώρα φοβάμαι... να αγγίξω την θύμηση σου... φοβάμαι να ζητήσω συγνώμη... φοβάμαι τον χρόνο που άφησα ανεκμετάλλευτος να φύγει αντί να τον γεμίσω από εσένα... πόσα πράγματα δεν σε άφησα να πεις κ πόσα δεν είπα ... με στοιχειώνουν τώρα... μα αξίζω αυτήν την τιμωρία γιατί στάθηκα λίγη... πόσο λίγη στάθηκα απέναντι σου.... για αυτό δεν σε καλώ στα όνειρα μου... φοβάμαι... φοβάμαι αυτά τα γαλάζια σου μάτια... μ' αγαπάς; θα σε ρωτούσα κ ξέρω την απάντηση... μα το ράγισμα της φωνής σου φοβάμαι.... μα να σου πω κάτι; δικό σου δημιούργημα είμαι... κυκλοφορείς στο αίμα μου... στα κύτταρα μου υπάρχεις... κ θα ζεις κοντά μου ... δίπλα μου... μέσα μου μέχρι την στερνή μου πνοή κ τότε λίγο πριν το τέλος το δικό σου όνομα θα προφέρω μαζί με ένα συγνώμη κ θα σου πω έρχομαι..κ εσύ θα είσαι εκεί με τα χέρια ανοικτά... με μια αγκαλιά τεράστια που θα μυρίζει όπως τότε... φρεσκοβρεγμένο χώμα... θυμάρι κ λουλούδια κ θα με ρωτήσεις ξανά γεμάτος άγχος... αγωνία κ αγάπη: είσαι καλά; σε περίμενα....Σοφιό μου... σε περίμενα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου