Περνάει …φεύγει η ζωή και εσύ πίσω από τα παράθυρα της ασφάλειας σου κλεφτές ματιές ρίχνεις έξω… σαν τις κουτσομπόλες που μιλάνε και κρίνουν και επικρίνουν τους πάντες γιατί νόημα στην ζωή τους δεν υπάρχει… λίγοι οι ονειροπόλοι ταξιδιώτες που με τις αποσκευές τους παραμάσχαλα ψάχνουν το πεπρωμένο τους στους δρόμους τις καρδιάς… και δεν στέκονται πουθενά… δεν πιάνονται γιατί είναι φτιαγμένοι από αστερόσκονη και άνεμο… και εσύ τους κατηγορείς… τους μέμφεσαι… μα όταν αφήνεις το κουρτινάκι.. όταν κλείνεις το παράθυρο και επιστρέφεις στο γκρίζο αποστειρωμένο παρόν σου το δάκρυ που τρέχει σου θυμίζει όσα δεν τόλμησες να διεκδικήσεις…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου