Πάντα το ταξίδι της ζωής μου στα σύννεφα το έκανα … δεν καταδέχτηκα
την γη… λίγη… μίζερη … συνηθισμένη μου φαινόταν… με καράβι την ψυχή σε άγνωστους
μαγικούς κόσμους κατέπλευσα… με ρούχο φορεμένο κατάσαρκα τα όνειρα και τις ελπίδες
μου δεν φοβήθηκα συννεφιές, αστραπές και καταιγίδες…
Είδα… γνώρισα… ένιωσα πολλά… πόνεσα… έκλαψα… γέλασα… χάρηκα… λυπήθηκα…
αγάπησα… όλα στο πολύ… όλα στο μέγιστο… μα ντράπηκα κιόλας για όσους μου φώναζαν
«προσγειώσου, σοβαρέψου, μόνο οι παλαβοί πιστεύουν στα όνειρα» … και εγώ πείσμωσα και συνέχισα με πίστη και αισιοδοξία
το ταξίδι μου…
Τώρα ένα πράγμα έχω μάθει : μην αφήσεις κανέναν να σου πει πως
και με ποιο τρόπο και προς τα πού θα κάνεις το ταξίδι σου … είναι μόνο δικό σου
βάλε πυξίδα την καρδιά σου , έχε για μπούσουλα την αγάπη πίστευε στην μαγεία…
στο όνειρο και πέτα….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου