Χαλινάρι ποτέ δεν θα βάλω έλεγα… αναβάτη στην πλάτη μου δεν γουστάρω….γκέμια
η ψυχή μου δεν σηκώνει …
Ελεύθερη μόνο μπορώ να ζω κανέναν και τίποτα και για κανένα λόγο
δε θα αφήσω ποτέ να μου στερήσει τους ορίζοντες που ανοίγονται μπροστά μου … έλεγα…
και ο θεός έσπαγε πλάκα μαζί μου .. και ήρθε η ώρα που με κούρασε η ελευθέρια η
τόση.. ήρθε η ώρα που ένιωσα την ανάγκη να στα χαρίσω όλα … και τα άφησα όλα
στα χέρια σου και ελευθερία και ανεξαρτησία
και ζωή και αγάπη και καρδιά, και μυαλό
και ψυχή …
«Παρ ’τα όλα δικά σου» είπα ….. μα σε κούρασε το βάρος… φοβήθηκες
την ευθύνη και μου τα γύρισες όλα πίσω..
Και εγώ μη μπορώντας ποια να τα διαχειριστώ… μην αντέχοντας να
τα διαχειριστώ … έχοντας ξεχάσει το πως… μένω στην σκιά παρακολουθώντας άλλα άλογα να τρέχουν προς την αυγή που έρχεται…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου