17.12.2014

Φυσάει ένας αέρας απόψε δαιμονισμένος… λες και όλη η φύση βρίσκεται σε ταραχή… λες και η ψυχή του κόσμου δεν μπορεί να ησυχάσει… να μερώσει… να γαληνέψει… λες και βλέπω την ψυχή μου… όμοια ταραγμένη… ανήσυχη… πονεμένη…  ο αέρας ουρλιάζει.. και είναι η δική μου φωνή… το δικό μου παράπονο που ακούγεται… αφού εγώ σωπαίνω… φύσα.. φύσα ποιο δυνατά να ακούγεσαι εσύ, την δικιά μου φωνή.. το δικό μου στόμα φίμωσα για να μην φωνάξει.. πονάω… μου λείπεις… φοβάμαι μακριά σου… πεθαίνω…. σ’ αγαπώ…. μ’ ακούς;…