Πώς γίνεται άνθρωποι νέοι, της ηλικίας μου ή και μικρότεροι να είναι τόσο δέσμιοι του παρελθόντος; Να φοβούνται σχεδόν μια άλλη προσέγγιση ζωής, να την χλευάζουν ίσως, μόνο και μόνο γιατί δεν την καταλαβαίνουν. Εχτές γνώρισα μια κοπέλα που έχει το προσόν να εκφράζει αυτά που νιώθει αλλά η σκέψη της έχει μείνει στα παλιά και καθιερωμένα από προηγούμενες γενιές πρότυπα σκέψης, πίστης κ.τ.λ.π Πότε θα σταματήσει να μας φοβίζει το καινούργιο και αυτό που δεν γνωρίζουμε πότε θα σταματήσουμε να το απορρίπτουμε χωρίς να δώσουμε μια ευκαιρία;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου